VUČINIĆ AMFILOHIJU

Priča prepredenog popa

Povodom poziva mitropolita crnogorsko-primorskog Amfilohija, na uzajamno pomirenje i praštanje među narodom, reagovao je predstavnik Crnogorske pravoslavne crkve Stevo Vučinić. Saopštenje, dostavljeno Portalu RTCG, prenosimo integralno.

Poziv preosvećenog Amfilohija na sveopšte pomirenje, povodom osvještavanja saborne crkve u Podgorici, je izjava zadnjih namjera jednog prepredenog popa koji riječju i djelom raspiruje podjele i priziva sukobe, a istovremeno, s visokom dozom cinizma, citira jevanđelje. 

Amfilohije treba da se pomiri s činjenicom da je, Crnogorskoj crkvi, povjeren crnogorski narod na razvijanje hrišćanskih vrlina kao što je srpskoj srpski ili ruskoj ruski, umjesto što svim sredstvima nedostojnim crkve i vrhovog pontifeksa vodi rat protiv nje i svih njenih klirika i vjernika.

Potom da okaje grijehe Beogradske patrijašije za učešće u svojevremenom slomu crnogorske države i uništenju naše crkve i da Srpsku povuče se prostora duhovnih kompetencija Crnogorske crkve, što njemu ne pada na pamet. Posljednji dokaz njegove zle namjere, po pitanju ne samo naše crkve nego i naroda i države, je najavljeno osvještavanje podgoričke saborne crkve.

Taj skup neće biti svještene, nego prevashodno političke naravi. Jer on treba brojem učesnika, imenima i tutulama i raskošnim ceremonijalom da demonstrira nadmoć jedne imperijalne ideje koja negira Crnu Goru, nas i sve naše - crnogorski jezik, kulturu, crkvu i državu.

U arhitekturi, kao najtrajnijem obliku kulture, taj hram imperijalnih dimenzija u sebi materijalizuje sve imperijalne ambicije Srpske crkve, koje su uperene protiv svih naših interesa. Po pitanju estetike ona je običan kič, jer u sebi sublimira prostačke verzije raške i moravske graditeljske škole. On ne respektuje naše arhitektonsko nasljeđe koje odlikuju jednostavne linije, skromni gabariti objekata i jednostavna unutrašnjost, već predstavlja njegovu negaciju.

Sagrađen je na dominantnom mjestu kao simbol njihove svojevremene premoći i ponajmanje je namijenjen sakramentalnoj funkciji, već, očito političkoj. Unutrašnjost mu zaprema prostor grandioznih dimenzija koja je slabo osvijetljena, što je tipično za azijsku crkvenu mističnu atmosferu, koja sa nama i našim poimanjem i praktikovanjem vjere nemaju nikakvog dodira. Ali sila boga ne moli, iako bog silu ne voli.