s.đ. [ zanimljivostidana.com ]

GEOLOŠKA ANOMALIJA

Tvrđave od postakljenog materijala širom Evrope

Evropa, Stari kontinent je poznat po svojoj nevjerovatnoj istoriji, srednjovjekovnim vremenima, i zapanjujućim tvrđavama i monarhijama. Između 700. i 300. godine p.n.e., izgrađen je veliki broj utvrđenja u Škotskoj, ... mnoga od njih su na vrhu brda, sa zidovima od kamenja naslaganih bez upotrebe maltera.

Ovo isprva možda ne izgleda kao neobično, ipak, čitava priča se, bližim ispitivanjem, potpuno mijenja od obične do izuzetne, što otkriva da je veliki dio tog kamenja, koje čine zidove tih drevnih tvrđava, spojen zajedno.

Neke od tih oblasti utvrđenja su pretvorene u neku vrstu stakla, sa ostacima onoga što su bez sumnje mjehurići vazduha i kapljice rastopljenog kamena, što je dokaz da je to kamenje nekada bilo podvrgnuto temperaturama koje su dovele do procesa postakljivanja.

Ni jedan naučnik nije mogao da objasni kako je to moguće. Zbog toga su tokom posljednja tri vijeka arheolozi pokušali da odgovore na pitanja oko misterioznih škotskih tvrđava.

Jedan od prvih britanskih geologa koji su opisali ove misteriozne strukture i misteriju iza njih, bio je Džon Vilijams, autor “Prirodne istorije mineralnog kraljevstva.“

On je bio prvi koji je opisao tu misteriju 1777. godine, nakon pregleda nekih čudnih ruševina, kakvih je kasnije pronađeno više od sto primjera širom Evrope, uglavnom u Škotskoj.

Temperature kojima su morali biti podvrgnuti za postakljivanje su uporedive sa detonacijom atomske bombe, kažu neki stručnjaci.

Ali ono što je interesantno jeste činjenica da ne postoji jedna ili dvije postakljene strukture, već stotine primjera širom Evrope, sa 70 utvrđenja u Škotskoj.

Kada su prve postakljene strukture otkrivene u Škotskoj, smatralo se da su one bile ekskluzivne za Škotsku, od kojih su najpoznatije bile Dun Mak Sniačan, Banderloh, Kreg Fadraig, Ord Hil, Dun Deardail, Nok Faril, Dun Kreič, Finavon, Berihil, Lavs, Dun Gal, Anvot, Tap ili O’Nort.

Međutim, primjeri sličnih struktura su pronađeni u Bohemiji, Šleziji, Tiringiji, u pokrajinama Rajne, u Mađarskoj, Turskoj, Iranu, Portugalu, Francuskoj i Švedskoj, između ostalog.

Pa, ko ih je izgradio? Kako su uspjeli da postakle kamen? I koja vrsta tehnologije je korišćena? Da li je moguće da ne vidimo cijelu sliku?

Te strukture su nazvane postakljena utvrđenja i vijekovima su oduševljavale geologe, jer ne postoji naučno objašnjenje o tome kako je kamenje spojeno.

Ono što je čudno je to što postakljivanje nije potpuno u svim utvrđenjima, niti je homogeno u zidovima istih lokacija. Stručnjaci su otkrili da se u nekim slučajevima kamenje pojavljuje djelimično kalcinirano i spojeno, dok su u drugim slučajevima prekriveni slojem emajliranog stakla, a ponekad, iako rijetko, cijela dužina zida predstavlja čvrstu masu staklaste supstance.

Niko ne zna kako su zidovi postali postakljeni....

Neki naučnici vjeruju da je to bilo namjerno, da se ojačaju odbrane utvrđenja, ali u stvarnosti bi ih to oslabilo, tako je malo vjerovatno da je to bila namjera.

Stručnjaci takođe kažu da je postakljivanje vjerovatno bilo rezultat ratnog oštećenja, kao rezultat opsade, jer da bi se postiglo postakljivanje, vatra mora gorjeti danima na temperaturi između 1050 i 1235 stepeni Celzijusa, nešto što je izuzetno nevjerovatno, mada ne i nemoguće.

Neke teorije ukazuju na mogućnost da je postakljivanje možda bio proizvod namjernog uništenja od strane napadača nakon zarobljavanja utvrđenja, ili od strane njihovih stanara kao ritualni čin.

Datiranje utvrđenja širom Evrope pokriva širok spektar datuma.

Vjeruje se da su najstarije tvrđave izgrađene u toku gvozdenog doba, ali postoje i mnoge tvrđave sa sličnim karakteristikama iz rimske ere, dok posljednje odgovaraju srednjem vijeku.

Nedavne studije sugerišu da su stvorene masivnim plazma događajima, kao što su solarne buktinje.

Ovi slučajevi se javljaju kada jonizovani gas u atmosferi ima oblik gigantskih električnih eksplozija, koje mogu rastopiti i postakliti kamenje.

1930-ih godina su arheolozi Vere Gordon Šild i Valas Tornejkroft sproveli eksperiment sa gigantskom vatrom uperenom ka kamenom zidu, eksperiment koji je 1980. godine ponovio arheolog Ian Ralston.

U oba slučaja, eksperimenti su proizveli parcijalno postakljivanje kamena, ali nijesu uspjeli da objasne kako se to moglo proizvesti u tako velikom obimu kao u postakljenim utvrđenjima.

U odsustvu definitivne teorije ili konačnog dokaza, postakljene tvrđave Evrope će nastaviti da predstavljaju jednu od najčudnijih geoloških i arheoloških anomalija u svijetu, izvrdavajući objašnjenjima vijekovima.